Same, Same but Different
Blijf op de hoogte en volg Fiona
09 Juli 2014 | Thailand, Ko Pha-Ngan
Time flies, en vooral als je aan het reizen bent. Vandaar ook dat deze blog eventjes op zich heeft laten wachten. Maar na wat aandringen van Marieke sluit ik mijzelf nu toch maar even op in een travel agency office om een update te geven van wat ik de afgelopen tijd heb gedaan.
Mijn vorige blog schreef ik in Vietnam (Hoi An) en inmiddels hebben we Zuid Vietnam en Cambodja gezien en genieten we momenteel van de Thaise eilanden. Onze reis loopt ook al snel ten einde, aangezien we maandag 14juli terug vliegen naar NL.. Gelukkig hadden we deze relax tijd op Koh Tao en Koh Phangan ingecalculeerd, want ook al is deze reis natuurlijk 1 groot avontuur, we zijn erachter gekomen dat reizen/backpacken iets heel anders is dan vakantie vieren. Voor ons in ieder geval dan;-) Maar, back to where we were.
Vanuit Hoi An zijn we via Nha Trang (veel strand en nog meer Russen) doorgereisd naar Dalat. Dalat staat bekend om alle outdoor activities die je er kunt doen en we hadden gehoord dat de temperatuur er een stuk lager zou liggen dan in de rest van Vietnam. Dat klopte, 15 graden Celcius is wel even schrikken na de laatste weken gemiddeld 35 te hebben egehad... Maar goed, eerst mochten we hier weer met een hoop Nederlanders (die vind je altijd overal) het NLse team aanmoedigen voor de worldcup en de dag erna was het tijd voor wat meer actie van onze kant. We besloten samen met een groep van ongeveer 15man te gaan Canyoning (van watervallen af abseilen). Dit bleek enorm gaaf maar ook een behoorlijk uitdaging, na eerst te oefenen bij een rotswand en kleine watervalletjes mochten we uiteindelijk een 25m hoge waterval af abseilen en eindigen met een achterwaardse val van 4m. Maar, na een hoop moed en kracht bij elkaar te hebben geraapt is het ons allebei gelukt! En het was ge-wel-dig!
Vervolgens reisden we door naar Ho Chi Minh City (Saigon) waar we verschillende van onze Dalat Canyoning friends weer zouden meeten. Saigon is een drukke stad, met te veel criminaliteit (wonder boven wonder is er van ons niets gestolen) maar ook mooie parken en er is veel te zien van de Vietnam War (tunnels, musea). Na een paar dagen verlieten we Saigon en na een lange busrit kwamen we aan in Chau Doc (een tocht over de rivier bleek 15 ipv 5 uur dus besloten we toch maar de bus te nemen), een klein dorpje dichtbij de grens met Cambodja waar we na een “ waar zijn we nu, waar zijn de hostels en waarom spreekt niemand hier Engels” momentje, eindelijk een hotel vonden. Zelfs het Engelse woord voor hotel miste, maar na veel gebaren richting de lonely planet, kwamen we er op de 1 of andere manier achter dat het vrouwtje ons paspoort wou (lijkt me een redelijk handig woord in een hotel maar ach, dit werkte ook). De volgende ochtend vertrokken we per boot naar Cambodja. Over deze reis zou ik op zich al een half boek kunnen schrijven, of in ieder geval ons moment bij de “ douane” maar, lets keep it short and simple.
Marieke had gehoord dat de mensen van de boot companies zouden zeggen dat zij ons visum wel konden regelen maar dat je het net zo goed zelf kon doen aangezien deze boot mensen er dan meer geld voor gingen vragen. Ook zouden ze ons van alles proberen wijs te maken, van lange wachtrijen tot een uur, tot het dreigen met wegvaren. Toen was het moment daar dat het boot mannetje bij ons kwam om ons paspoort in te nemen, iets waar de rest van de boot easy mee instemde en 24 dollar (ipv 20) voor neertelde (goede winst 4x 30-40 voor de boot company). Wij daarentegen zeiden dat we het zelf wilden regelen en toen volgde inderdaad het “lange wachtrijen en iedereen moet dan op JULLIE wachten” pleidooi. Na veel aanhouden lieten ze ons, eigenwijze Nederlanders, met rust. Bij de grens aangekomen moest iedereen van de boot af en zat het visum committee gezellig een sigaretje te roken aan een tuintafel. Uhh wat? Yes, dat was de plek waar wij ons visum moesten halen, verder was het uitgestorven. Dus, onze bootmannetjes vertelden dat wij moesten wachten terwijl zij alle andere paspoorten op tafel gooiden en ze vrolijk begonnen te kletsen met de Cambodjanen. Het zag er enorm gezellig uit, maar niet professioneel... Toen was het onze beurt. We waren al een beetje bang dat ze aan de douane hadden verteld dat wij niet de dure prijs wilden betalen en zo ons via de douane toch het geld afhandig wilden maken. Dit klopte helemaal, de corrupte douane vroeg aan ons doodleuk ook 24 dollar. Met al onze Nederlandse onderhandelingsskills vertelden we hen dat het geen 24 maar 20 was en gooiden toen onze 20 dollar pp op tafel. Het mannetje ging vrolijk andere dingen doen en wij stonden er naast te wachten met een groot gevoel van onrecht in onze maag... Grr. Na nog een aantal pogingen kwam er een bootmannetje aan die ons 22 dollar bood, alleen maar meer bewijs van de corruptheid van dit systeem. Uiteindelijk waren ook wij een beetje klaar met dit irritante spel en besloten voor de 22 dollar prijs te gaan. Met een gevoel van halve victory, maar ook verbazing over hoe het hier aantoe ging bij de douane stapten we uiteindelijk weer in de boot.
Met de boot kwamen we in Phnom Phen aan en daar zouden we een aantal dagen blijven. Meteen na aankomst begonnen we de verschillen tussen Vietnam en Cambodja waar te nemen. Mensen waren qua huidskleur iets donkerder, ze glimlachten meer naar je, de straten waren viezer, de wegen iets slechter, eten iets anders, de taal onduidelijker, geen moterbike taxichauffeurs die je lastig vallen maar tuktuk chauffeurs etc. Maar ook veel dingen die wel ongeveer het zelfde zijn. Same, Same but Different. Het eerste deel, Same, Same is 1 van de favoriete zinnetjes van de lokale bevolking. Dit gebruiken ze overal in Zuid-Oost Azie: nepzonnebrillen zijn het zelfde als het echte, het ene gerecht is hetzelfde als het andere, de ene bus brengt je naar dezelfde plek als de andere..... Of toch niet? Vandaar de toevoeging: but Different, die door de toeristen vaak wordt gemaakt en zo een bekende slogan is geworden (t-shirts genoeg met die slogan te vinden, maar als blog titel leek het mij wel voldoende). We verkenden de stad: we konden een universiteit, basisschool en mega businessgebouw bezoeken door alleen maar aardig te glimlachen naar de beveiligers en te vragen of we even rond mochten kijken. Zo zaten we tussen jonge kinderen die Engelse les kregen en stonden we in een kantoor op de 27e verdieping van een business building. Leuke manier om je eigen sightseeing tour te doen;-). Natuurlijk bezochten we ook de S21 prison en de Killingfields, 1 van de bekendste plekken uit de geschiedenis van Cambodja waar meer dan 20.000 Rode Khmer slachtoffers begraven lagen. Erg indrukwekkende plek, maar te heftig om je voor te stellen wat daar is gebeurd.
Vanaf Phnom Phen reisden we door naar Battambang (de 1 na grootste stad in Cambodja waar op de Bamboo trein na vrij weinig te doen was) en toen richting Siem Reap. Siem Reap was een erg leuk stadje, maar wel enorm toeristisch. We besloten hier een paar dagen te blijven om rond te kijken, soevenirs in te slaan en het belangrijkste: Angkor Wat te bezoeken. Iedereen die we onderweg hadden ontmoet had ons aangeraden om met sunrise hier naartoe te gaan. Dat betekende dat we 4.15am uit bed kwamen en 5uur het Angkor Wat gebied inreden. Een aantal uur hadden we om de sunrise te bewonderen en het was ook echt prachtig. Zeker het vroege opstaan waard, samen met een Duits stel maakten we een tocht langs veel verschillende en indrukwekkende tempels in een prachtig natuurgebied. Ook aan dieren: aapjes en olifanten, ontbrak het hier niet.
Helaas zat onze tijd in Cambodja er de volgende dag op en vertrokken we richting Thailand. Hoe ver we zouden komen lieten we aan het Cambo/Thaise verkeer over, maar het reisschema waar we op gehoopt hadden zou ons naar Bangkok, dan naar Chumpon en vervolgens in 1 keer door naar Koh Tao brengen. Dit bleek theoretisch haalbaar (al viel het ons behoorlijk zwaar:p) en zo kwamen we, na een lange reis van 27uur, waarvan 2uur wachten bij de Thaise grens, eindelijk aan bij een enorm mooi eilandje: Koh Tao! Veel mensen komen hier om hun Open Water duikbewijs te halen omdat je hier erg goed kunt duiken en het stikte dan ook van de duikscholen. Na eerst een nachtje chill in een bungalow te hebben geslapen en een stukje van het eiland te hebben verkend zou ik vrijdag op onderzoek uitgaan wat betreft het duiken. Mary hoefde geen cursus te doen, maar assisteerde mij graag bij het vinden van de beste. Na alle mogelijkheden te hebben afgewogen besloot ik voor de Open Water Diver (SSI) te gaan van ongeveer 3 dagen. Bij een kleine Spaanse duikschool (Pura Vida) zou ik met nog twee anderen (Duits meisje, Deens/Canadese jongen) de cursus volgen. Vrijdag begonnen we met een informatieve film en kregen we ons theorie boek+ huiswerk (ja echt, op vakantie) mee, zaterdag zouden we theorie krijgen en onze eerste skills in de zee oefenen (masker vol laten lopen onderwater, het verliezen van je zuurstof etc.), zondag de eerste twee duiken maken (max 12m) en maandag ochtend duik drie en vier (max 18m). Ook al was de eerste keer toch best spannend en voelde ik me best gevangen zo onderwater tijdens de oefeningen, dankzij onze enorme geduldige instructeur en de mooie duik na het oefenen van de skills (die al bijna 12m was ipv 5) ging het allemaal een stuk beter en begon ik het erg gaaf te vinden. Zo ook zondag: het is een heel bijzonder gevoel om je zo (relatief) diep in het water te bevinden tussen honderden verschillende soorten vissen en koraal. Het lijkt meer een documenaire dan de echte wereld waar je je in bevindt. Maandag hadden we onze laatste twee duiken en het was echt jammer dat het daarna over was. Voor herhaling vatbaar dus! Na een heerlijk ontspannende coconut oil massage ‘s middags was ik klaar voor het examen wat we alle drie gemakkelijk haalden. Yes! Tijd om het te vieren en te genieten van onze laatste avond op dit geweldige eiland. Op aanraden van mijn instructeur het beste avondmaal (barracuda in het barracuda restaurant) so far gehad en zo werd het een mooie afsluiting van het duikavontuur. Dinsdag gingen Mary en ik nog even mountainbiken over het eiland richting shark bay (zou ik je afraden, er is een reden waarom ze vrijwel nergens fietsen verhuren hier..) en toen stapten we op de boot naar Koh Phangan, ons laatste eiland en laatste stop voor Bangkok.
Voor nu lijkt mij dit wel weer even voldoende! Hopelijk komen jullie door dit lange verhaal heen;-) Ciaoo vanaf Koh Phangan!
Mijn vorige blog schreef ik in Vietnam (Hoi An) en inmiddels hebben we Zuid Vietnam en Cambodja gezien en genieten we momenteel van de Thaise eilanden. Onze reis loopt ook al snel ten einde, aangezien we maandag 14juli terug vliegen naar NL.. Gelukkig hadden we deze relax tijd op Koh Tao en Koh Phangan ingecalculeerd, want ook al is deze reis natuurlijk 1 groot avontuur, we zijn erachter gekomen dat reizen/backpacken iets heel anders is dan vakantie vieren. Voor ons in ieder geval dan;-) Maar, back to where we were.
Vanuit Hoi An zijn we via Nha Trang (veel strand en nog meer Russen) doorgereisd naar Dalat. Dalat staat bekend om alle outdoor activities die je er kunt doen en we hadden gehoord dat de temperatuur er een stuk lager zou liggen dan in de rest van Vietnam. Dat klopte, 15 graden Celcius is wel even schrikken na de laatste weken gemiddeld 35 te hebben egehad... Maar goed, eerst mochten we hier weer met een hoop Nederlanders (die vind je altijd overal) het NLse team aanmoedigen voor de worldcup en de dag erna was het tijd voor wat meer actie van onze kant. We besloten samen met een groep van ongeveer 15man te gaan Canyoning (van watervallen af abseilen). Dit bleek enorm gaaf maar ook een behoorlijk uitdaging, na eerst te oefenen bij een rotswand en kleine watervalletjes mochten we uiteindelijk een 25m hoge waterval af abseilen en eindigen met een achterwaardse val van 4m. Maar, na een hoop moed en kracht bij elkaar te hebben geraapt is het ons allebei gelukt! En het was ge-wel-dig!
Vervolgens reisden we door naar Ho Chi Minh City (Saigon) waar we verschillende van onze Dalat Canyoning friends weer zouden meeten. Saigon is een drukke stad, met te veel criminaliteit (wonder boven wonder is er van ons niets gestolen) maar ook mooie parken en er is veel te zien van de Vietnam War (tunnels, musea). Na een paar dagen verlieten we Saigon en na een lange busrit kwamen we aan in Chau Doc (een tocht over de rivier bleek 15 ipv 5 uur dus besloten we toch maar de bus te nemen), een klein dorpje dichtbij de grens met Cambodja waar we na een “ waar zijn we nu, waar zijn de hostels en waarom spreekt niemand hier Engels” momentje, eindelijk een hotel vonden. Zelfs het Engelse woord voor hotel miste, maar na veel gebaren richting de lonely planet, kwamen we er op de 1 of andere manier achter dat het vrouwtje ons paspoort wou (lijkt me een redelijk handig woord in een hotel maar ach, dit werkte ook). De volgende ochtend vertrokken we per boot naar Cambodja. Over deze reis zou ik op zich al een half boek kunnen schrijven, of in ieder geval ons moment bij de “ douane” maar, lets keep it short and simple.
Marieke had gehoord dat de mensen van de boot companies zouden zeggen dat zij ons visum wel konden regelen maar dat je het net zo goed zelf kon doen aangezien deze boot mensen er dan meer geld voor gingen vragen. Ook zouden ze ons van alles proberen wijs te maken, van lange wachtrijen tot een uur, tot het dreigen met wegvaren. Toen was het moment daar dat het boot mannetje bij ons kwam om ons paspoort in te nemen, iets waar de rest van de boot easy mee instemde en 24 dollar (ipv 20) voor neertelde (goede winst 4x 30-40 voor de boot company). Wij daarentegen zeiden dat we het zelf wilden regelen en toen volgde inderdaad het “lange wachtrijen en iedereen moet dan op JULLIE wachten” pleidooi. Na veel aanhouden lieten ze ons, eigenwijze Nederlanders, met rust. Bij de grens aangekomen moest iedereen van de boot af en zat het visum committee gezellig een sigaretje te roken aan een tuintafel. Uhh wat? Yes, dat was de plek waar wij ons visum moesten halen, verder was het uitgestorven. Dus, onze bootmannetjes vertelden dat wij moesten wachten terwijl zij alle andere paspoorten op tafel gooiden en ze vrolijk begonnen te kletsen met de Cambodjanen. Het zag er enorm gezellig uit, maar niet professioneel... Toen was het onze beurt. We waren al een beetje bang dat ze aan de douane hadden verteld dat wij niet de dure prijs wilden betalen en zo ons via de douane toch het geld afhandig wilden maken. Dit klopte helemaal, de corrupte douane vroeg aan ons doodleuk ook 24 dollar. Met al onze Nederlandse onderhandelingsskills vertelden we hen dat het geen 24 maar 20 was en gooiden toen onze 20 dollar pp op tafel. Het mannetje ging vrolijk andere dingen doen en wij stonden er naast te wachten met een groot gevoel van onrecht in onze maag... Grr. Na nog een aantal pogingen kwam er een bootmannetje aan die ons 22 dollar bood, alleen maar meer bewijs van de corruptheid van dit systeem. Uiteindelijk waren ook wij een beetje klaar met dit irritante spel en besloten voor de 22 dollar prijs te gaan. Met een gevoel van halve victory, maar ook verbazing over hoe het hier aantoe ging bij de douane stapten we uiteindelijk weer in de boot.
Met de boot kwamen we in Phnom Phen aan en daar zouden we een aantal dagen blijven. Meteen na aankomst begonnen we de verschillen tussen Vietnam en Cambodja waar te nemen. Mensen waren qua huidskleur iets donkerder, ze glimlachten meer naar je, de straten waren viezer, de wegen iets slechter, eten iets anders, de taal onduidelijker, geen moterbike taxichauffeurs die je lastig vallen maar tuktuk chauffeurs etc. Maar ook veel dingen die wel ongeveer het zelfde zijn. Same, Same but Different. Het eerste deel, Same, Same is 1 van de favoriete zinnetjes van de lokale bevolking. Dit gebruiken ze overal in Zuid-Oost Azie: nepzonnebrillen zijn het zelfde als het echte, het ene gerecht is hetzelfde als het andere, de ene bus brengt je naar dezelfde plek als de andere..... Of toch niet? Vandaar de toevoeging: but Different, die door de toeristen vaak wordt gemaakt en zo een bekende slogan is geworden (t-shirts genoeg met die slogan te vinden, maar als blog titel leek het mij wel voldoende). We verkenden de stad: we konden een universiteit, basisschool en mega businessgebouw bezoeken door alleen maar aardig te glimlachen naar de beveiligers en te vragen of we even rond mochten kijken. Zo zaten we tussen jonge kinderen die Engelse les kregen en stonden we in een kantoor op de 27e verdieping van een business building. Leuke manier om je eigen sightseeing tour te doen;-). Natuurlijk bezochten we ook de S21 prison en de Killingfields, 1 van de bekendste plekken uit de geschiedenis van Cambodja waar meer dan 20.000 Rode Khmer slachtoffers begraven lagen. Erg indrukwekkende plek, maar te heftig om je voor te stellen wat daar is gebeurd.
Vanaf Phnom Phen reisden we door naar Battambang (de 1 na grootste stad in Cambodja waar op de Bamboo trein na vrij weinig te doen was) en toen richting Siem Reap. Siem Reap was een erg leuk stadje, maar wel enorm toeristisch. We besloten hier een paar dagen te blijven om rond te kijken, soevenirs in te slaan en het belangrijkste: Angkor Wat te bezoeken. Iedereen die we onderweg hadden ontmoet had ons aangeraden om met sunrise hier naartoe te gaan. Dat betekende dat we 4.15am uit bed kwamen en 5uur het Angkor Wat gebied inreden. Een aantal uur hadden we om de sunrise te bewonderen en het was ook echt prachtig. Zeker het vroege opstaan waard, samen met een Duits stel maakten we een tocht langs veel verschillende en indrukwekkende tempels in een prachtig natuurgebied. Ook aan dieren: aapjes en olifanten, ontbrak het hier niet.
Helaas zat onze tijd in Cambodja er de volgende dag op en vertrokken we richting Thailand. Hoe ver we zouden komen lieten we aan het Cambo/Thaise verkeer over, maar het reisschema waar we op gehoopt hadden zou ons naar Bangkok, dan naar Chumpon en vervolgens in 1 keer door naar Koh Tao brengen. Dit bleek theoretisch haalbaar (al viel het ons behoorlijk zwaar:p) en zo kwamen we, na een lange reis van 27uur, waarvan 2uur wachten bij de Thaise grens, eindelijk aan bij een enorm mooi eilandje: Koh Tao! Veel mensen komen hier om hun Open Water duikbewijs te halen omdat je hier erg goed kunt duiken en het stikte dan ook van de duikscholen. Na eerst een nachtje chill in een bungalow te hebben geslapen en een stukje van het eiland te hebben verkend zou ik vrijdag op onderzoek uitgaan wat betreft het duiken. Mary hoefde geen cursus te doen, maar assisteerde mij graag bij het vinden van de beste. Na alle mogelijkheden te hebben afgewogen besloot ik voor de Open Water Diver (SSI) te gaan van ongeveer 3 dagen. Bij een kleine Spaanse duikschool (Pura Vida) zou ik met nog twee anderen (Duits meisje, Deens/Canadese jongen) de cursus volgen. Vrijdag begonnen we met een informatieve film en kregen we ons theorie boek+ huiswerk (ja echt, op vakantie) mee, zaterdag zouden we theorie krijgen en onze eerste skills in de zee oefenen (masker vol laten lopen onderwater, het verliezen van je zuurstof etc.), zondag de eerste twee duiken maken (max 12m) en maandag ochtend duik drie en vier (max 18m). Ook al was de eerste keer toch best spannend en voelde ik me best gevangen zo onderwater tijdens de oefeningen, dankzij onze enorme geduldige instructeur en de mooie duik na het oefenen van de skills (die al bijna 12m was ipv 5) ging het allemaal een stuk beter en begon ik het erg gaaf te vinden. Zo ook zondag: het is een heel bijzonder gevoel om je zo (relatief) diep in het water te bevinden tussen honderden verschillende soorten vissen en koraal. Het lijkt meer een documenaire dan de echte wereld waar je je in bevindt. Maandag hadden we onze laatste twee duiken en het was echt jammer dat het daarna over was. Voor herhaling vatbaar dus! Na een heerlijk ontspannende coconut oil massage ‘s middags was ik klaar voor het examen wat we alle drie gemakkelijk haalden. Yes! Tijd om het te vieren en te genieten van onze laatste avond op dit geweldige eiland. Op aanraden van mijn instructeur het beste avondmaal (barracuda in het barracuda restaurant) so far gehad en zo werd het een mooie afsluiting van het duikavontuur. Dinsdag gingen Mary en ik nog even mountainbiken over het eiland richting shark bay (zou ik je afraden, er is een reden waarom ze vrijwel nergens fietsen verhuren hier..) en toen stapten we op de boot naar Koh Phangan, ons laatste eiland en laatste stop voor Bangkok.
Voor nu lijkt mij dit wel weer even voldoende! Hopelijk komen jullie door dit lange verhaal heen;-) Ciaoo vanaf Koh Phangan!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
