Het drukke en geweldige Amerikaanse leven!

Het is nu woensdag 19 september wat betekent dat ik al meer dan een maand in Flagstaff ben. De tijd lijkt voorbij te vliegen! Maar dat is ook niet zo vreemd met alle uitstapjes en nieuwe indrukken die ik hier op doe.

De colleges zijn al bijna 3 weken geleden begonnen en vanaf het begin merkte ik duidelijk verschil met de Nederlandse colleges. Dit geldt voor de manier van lesgeven in klassen van meestal rond de 25 man ( één uitzondering van 150) en ook voor de wijze van tentamineren. Mijn standaard Nederlandse aanpak: 1 á 2 weken voor de tentamens hard gaan studeren en dan haal je het vak, gaat hier niet op. Je moet hier continue bij blijven voor onverwachte quizzes, essays, online tests en om je “participation” score hoog te houden. Ook is aanwezigheid belangrijk geworden, soms krijg je hier punten voor, bij andere vakken riskeer je het missen van een quiz wat resulteert in een score van 0 of je wordt gewoon uit het vak gekickt. Dus doordeweeks wordt er na mijn vroege lessen (waar ik toch een beetje aan begin te wennen) regelmatig ’s middags gestudeerd!

De eerste week deden zich een paar problemen voor met 4e jaars vakken van Criminologie (bij Psychologie leer je niet over de Amerikaanse wetgeving; amendementen, en voorwaarden voor een bevel tot huiszoeking..) dus heb ik een paar vakken geswitcht (wat nog lastig was omdat veel vakken al vol zaten en al begonnen waren) maar uiteindelijk is ook alles door de Nederlandse examencommissie goedgekeurd en kan ik vol tevredenheid mijn 5 vakken volgen. De eerste kleine toetsen zitten er al op, en zijn met succes afgelegd en dinsdag heb ik mijn eerste echte Biology exam gehad.. Dus nu wachten op het resultaat!

Gelukkig is er na elke week college ook weer een weekend dat, als het even kan, in het teken staat van alles behalve studie. (Nu lijken de weken wel erg zwaar, maar dat zijn ze ook vergeleken bij de weekenden;-).. ) Het eerste wat op de planning stond was een roadtrip van vrijdagmiddag tot maandagmiddag naar Utah, de staat ten Noorden van Arizona. Deze staat zei mij een paar weken terug nog niet heel veel, maar na wat gegoogle (en we hadden toch maandag vrij i.v.m. labor day) begon ik er wel zin in te krijgen! Daar vertrokken we ’s middags met 19 man (vrijwel allemaal internationale studenten, slechts één amerikaanse) naar de Walmart om daar de nodige kampeerspullen en eet- + drink waar in te slaan. Uiteindelijk waren we, iets later dan gepland, toch onderweg naar Utah en ons doel voor deze avond was een kampeerplaats te vinden vrij dicht bij Monument Valley wat op de grens van Arizona en Utah ligt. Kampeerplaats bleek nog al een ruim begrip te zijn; Als er een leeg veld is, is het een kampeerplek? Maar uiteindelijk vonden we toch iets met wat meer luxe waar we half 10 ’s avonds onze tenten konden opzetten. Na een zeer gezellige avond belandde een deel van de groep toch uiteindelijk in hun tent en de rest ging rond half 6 regelrecht door om de zonsopgang te zien bij Monument Valley. Beetje jammer dat deze toen al op was;-)
Nadat iedereen weer op de camping was, de tenten gepakt waren en de rotzooi van de vorige avond geruimd, gingen we met onze vier auto’s naar Monument Valley. Er volgde een tocht over een enorme hobbelweg die ons langs de verschillende bezienswaardigheden leidde. Erg indrukwekkend om te zien en bijzonder om te lezen dat al deze rotsachtige formaties door natuurlijk geweld zijn gecreëerd. Vele foto’s later besloten we niet de hele tocht te doen (dat zou uren kosten, en de volgende dag zouden we toch geen onderscheid kunnen maken tussen de tientallen rotsformaties) en door te gaan naar “4 corners” het enige punt in the States waar vier staten (respectievelijk Utah, New Mexico, Colorado en Arizona) samen komen.
4 Corners bleek, zoals verwacht, vooral een toeristisch punt. Behalve een in vieren gedeelde cirkel en wat souvenir kraampjes was er eigenlijk niets te zien. Maargoed, wie wil er nou niet kunnen zeggen dat je in vier staten tegelijk bent geweest?

Hierna vervolgde we onze roadtrip naar Moab, een plaatje in Utah. Na een redelijke trip kwamen we daar aan. Moab zelf is niet erg bijzonder maar we kwamen daar voor de verschillende parken die er in de buurt lagen. (Arches National Park en Canyon land) Aangezien iedereen wel wat verkoeling kon gebruiken zochten we een kampeer plek in de buurt van het water, de Colorado River! Heerlijk om even in te zwemmen! En het was ook nog eens een prachtige omgeving waar we aangekomen waren. Dit voelde meer als kamperen; stromend water van de rivier, licht van de maan en een soort pot die als toilet diende.

Na weer een late avond reisde een deel van de groep zondag ochtend alweer af naar Flagstaff wat ons overliet met 11 man. En onze reis vervolgde zich..
Die dag zijn we naar Arches National Park gereden, de weg er naartoe was al bijna even indrukwekkend als het park zelf en dus hingen we continu uit het raam om niks te missen. In het park hebben we eerst een stukje rondgereden en daarna zijn we ergens gestopt om naar de allermooiste Arch, Delicate Arch te gaan, waarvoor we een relatief korte hike moesten doorstaan. Het was het zeker waard! Die enorme afgrond waar je in keek, en de enorme Arch (soort rotsachtige boog) was erg indrukwekkend als je er als mens(je) onder ging staan. Na dit te hebben aanschouwd gingen we door naar een klein meertje waar, naar horen zeggen, alleen locals kwamen. Na het oversteken van verschillende rivieren en het doorstaan van regen en onweersbuien waren we er toch eindelijk. Natuurlijk kwam op dat moment de zon door en konden we een zeer frisse duik ( vanaf een meter of 6 hoog in het meertje springen?) nemen , of gewoon een stukje gaan zwemmen in dit prachtige meertje.
Toen was alweer de laatste avond aangebroken. We zijn lekker uit eten geweest en daarna hebben we alvast een begin gemaakt aan onze tocht naar het zuiden. Ook de laatste kampeernacht was weer op een enorm mooie primitieve plek, en erg gezellig! Maandag ochtend vertrokken we richting Flagstaff en daar kwamen we rond een uur of 3 ’s middags weer aan, dus nog een hele namiddag en avond om even bij te komen van de geweldige roadtrip die we achter de rug hadden!

En toen begon het “normale” Amerikaanse studentenleven weer. Elke ochtend 7u opstaan, ’s middags regelmatig studeren en maar zelden uit doordeweeks..  Oh en dinsdag avond volgde ik voor het eerst weer tennistraining bij de NAU tennisclub waar ik lid van ben geworden! Leuke groep mensen, alleen begrijpen ze hier blijkbaar niet dat 30 mensen en 4 banen niet zo’n goede combi is…
Zaterdag 8 september hadden we een dagtrip, georganiseerd door de international student club, naar de Grand Canyon. Aangezien het maar een uurtje rijden is, en één van de bekendste toeristische attracties hier in de buurt, werd het hoogtijd om de Canyon een bezoekje te brengen. Eenmaal daar aangekomen kregen we wat informatie over Grand Canyon National Park, konden de Canyon bekijken en genieten van weer een, zeer gezonde.., Amerikaanse lunch. Zoals verwacht was de Grand Canyon gigantisch! Maar omdat we er (vandaag!) niet in gingen hiken en er ook niet over heen zijn gevlogen kun je niet helemaal zien en dus niet bevatten hoe groot hij is. Maar toch erg gaaf om te zien! En natuurlijk weer de mogelijkheid wat mooie foto’s te schieten.

Aangezien ik merk dat mijn blog nu wel erg lang wordt, dat krijg je als je te veel onderneemt en te weinig schrijft.. Zal ik als laatste vertellen over mijn ervaring met mountain Humphreys.
Vrijdag de 14e zouden Anne (andere Groningse studente) en ik samen met een Amerikaanse vriend, Graham en twee van zijn vrienden (Eric en Dave) deze berg gaan beklimmen. Aangezien dit de hoogste berg is van heel Arizona; 3852 meter, en ik eigenlijk nooit bergen beklim leek dit mij een behoorlijk zware opgave. Trust me, it was! Ten eerste bleek mijn zomer jas bij lange na geen goedkeuring te krijgen van de heren aangezien het bovenop erg koud kon zijn (denk winterjas en muts). Gelukkig konden mijn schoenen, en watervoorraad er wel mee door.
Na een half uurtje rijden kwamen we aan bij de berg en kon het avontuur beginnen! Het duurde niet lang of ik merkte aan mijn ademhaling dat de hoogte toch nog wel verschil maakt voor mijn conditie. Na een uur voelde ik me al zo moe en mijn spieren zo pijnlijk dat ik me niet kon voorstellen dat ik de, waarschijnlijk vier uur durende, tocht naar de top van de berg ging halen. De woorden van een oudere man die we op zijn weg tegenkwamen: “You are going all the way to the top??! Today?!” maakten mijn gevoel over ons doel van die dag er niet echt beter op. Na een uur of 2 begon het toch wel écht zwaar te worden, en zeker met 1x in het uur een pauze van nog geen 5min.. heb je weinig tijd om uit te rusten. Graham en Eric bleken dit, als ervaren hikers, geen enkel probleem te vinden. Terwijl wij steeds stiller werden om al onze aandacht en energie te gebruiken voor het klimmen, werden zij steeds vrolijker en de liederen galmden om de berg.
Op een gegeven moment bereikten we “the saddle” een plek waar de berg aan verschillende andere, lagere, bergen vast zit en waar veel mensen omkeren. Maar wij gingen door! Ik had niet al zoveel doorstaan om niet door te gaan tot de top. Hoewel de laatste meters toch wel tot de zwaarste van mijn leven behoren.. Stonden we na totaal 3uur en 10 minuten toch glunderend op het allerhoogste punt van Humphreys! Een adembenemend uitzicht, en een geweldig gevoel! We did it!  Dus besloten we even de tijd te nemen om te genieten van wat we bereikt hadden, met een biertje erbij.
6uur ‘s avonds zetten we onze terugweg in en nog geen uur later was alles pikdonker wat het afdalen totaal niet gemakkelijk maakte. Uiteindelijk waren we, na 2 uur en 15 minuten weer onderaan de berg. Totaal uitgeput, maar ook een belevenis rijker konden we toen weer terug naar downtown Flagstaff, waar alweer een huisfeest op ons wachtte!